Over Annemarie Mink

Lieve mensen

Ik ben Annemarie. 

Muziek heeft altijd een belangrijke plek ingenomen in mijn leven.

Als kind ben ik niet met muzikanten opgegroeid, maar er was wel altijd muziek in huis.

Ik heb de muziek in mezelf zelf gevonden in de vorm van zingen en later ook met muziekinstrumenten.

Zo ging ik graag met kinderen spelen die een piano in huis hadden, want dat trok mij zo aan.

Mijn oma, de moeder van mijn stiefvader leerde me op mijn 9de orgel spelen met twee handen. De sneeuwwals.

Mijn stiefvader nam een orgel mee naar ons huis waar ik lekker op mocht pingelen.

Zo pingelde ik stukken van films, muziek die me raakte. Ik speelde het na op mijn manier en ik maakte er zelf teksten bij. 

Muziekles had ik niet. Ik heb er ook niet om gevraagd en we hadden er ook geen geld voor.

Ik speelde en zong gewoon af en toe, als ik alleen was.

In groep 8 kreeg ik de leadzang van de musical. Ik schrok daarvan, ik had niet verwacht dat meester mij daarvoor uit zou kiezen. Sommige meisjes in mijn klas waren veel populairder en in mijn ogen beter dan ik.

Ik kwam op de middelbare school en genoot, ondanks de ouderwetse teksten, erg van het zingen en het leren van muziek een uurtje per week.

Geen instrumenten bespeeld helaas, ik had het wel gehoopt.

In de andere klassen kregen we geen muziek meer, maar thuis bleef ik er wel mee bezig.

Veel muziek luisteren op mijn kamer, veel voor de spiegel gestaan ook om mee te zingen met de teksten en een poging tot dansen.

Ook veel muziek gehoord thuis, want mijn moeder had vaak muziek aan. Niet mijn genre, maar toch… ik hoorde in welke bands stuk voor stuk goede muzikanten zaten en ik voelde de muziek. En ja, ik hoorde ook andere dingen.

Op de middelbare school speelde een vriend van me gitaar, samen hebben we heel wat muzikale uren doorgebracht.

Hij speelde gitaar en ik zong en ik wilde ook graag gitaar leren spelen.

Op mijn 14de ging ik verhuizen naar mijn vader, die ook in hetzelfde dorp woonde.

Ik was geslaagd voor mijn examen en mocht toen op gitaarles! En hij betaalde mee aan mijn eerste gitaar.

In de twee jaar dat ik les heb gehad leerde ik de akkoorden van liedjes te spelen die ik zelf graag wilde zingen.

Tijdens mijn beroepsopleiding heb ik veel gespeeld en gezongen met mijn klasgenoten.

Ik kreeg ook de ruimte van de muziekdocent en zo mochten we vaak de liedjes zingen die we zelf mooi vonden.

Tijdens de pauzes en tussenuren werd er vaak gezongen als ik mijn gitaar mee had. 

Op mijn 17de kwam ik in aanraking met muzikanten die in een band speelden. Via een vriendin kwam ik een keertje mee naar de repetities en zo mocht ik een keer laten horen wat ik kon. Ik speelde en zong een liedje van mijn favoriete artiest van die tijd en daar gebeurde het...

De bassist begon mee te spelen, de drummer begon mee te drummen, de zangeres begon mee te zingen, de gitarist begon mee te spelen en dat was een gevoel wat ik nooit eerder had gehad, maar wat wel echt klopte.

Het raakte me enorm om samen te spelen met mensen, een harmonie te creëren in een samenspel en ik werd er emotioneel blij van.

Ik mocht vaker komen om mee te musiceren en deed eigenlijk van alles steeds meer. 

Van tweede stemmen met percussie, tot toetsen en gitaar erbij. Ik kreeg de ruimte.

Muziekles hoefde van mij niet meer, ik had geleerd wat ik wilde leren. Ik had de weg gevonden om te musiceren.

Nu ik me kon redden met muziek ontstonden er meerdere initiatieven en projecten waar ik onderdeel van was. Een ervan bestaat nog steeds. Een coverbandje met alleen vrouwen was mijn wens en die van mijn goede vriendinnen. Het is projectmatig begonnen en bestaat nog steeds.

Ik heb een band gehad met eigen werk, ik was zangeres en gitariste.

Bij familie aangelegenheden ontstonden soms tijdelijke muziekprojecten.

Er kwamen vragen van mensen om een tekst te schrijven voor een aangelegenheid.

Ook gedichten schrijven is iets wat soms opeens gebeurt. 

Inspiratie om te schrijven en te componeren komt vaak als de wereld om me heen stil wordt... 

Op dit moment (27-02-2021) heb ik sinds een week  een tekst geschreven en met een gitaar, een muziekprogramma en twee iPhones op kunnen nemen waaruit mijn nummer “ Onzichtbare ketens” is geboren.

Deze bracht zoveel teweeg bij mensen uit mijn omgeving dat ik het lied vast heb laten leggen.

Ik kreeg telefoontjes van mensen die huilden. En emotionele lieve appjes van mensen die me vertelden dat mijn lied hen raakt. 

Mijn eerste (corona-proof) optreden met "Onzichtbare Ketens" is binnenkort een feit. En dat in deze tijd!

Mensen vragen me ook, is dit hoe jij erover denkt? Nee, zeker niet alles!

Maar ik kan schrijven en ik kan emoties vertalen van wat er om me heen speelt en leeft.

Ik hoor en zie mensen en wat het afgelopen jaar bij hen teweeg heeft gebracht en dat vertaal ik.

Mijn andere teksten zijn vaak gebaseerd op dingen die spelen in de wereld en wat er in mensen omgaat.

Muziek is muziek, woorden komen opzetten en het wordt iets.

Ik noem het een creatie van de ziel die van alles opvangt en er af en toe wat uit gooit.

Van God krijg ik de gave om er wat moois van te maken en daar ben ik dankbaar voor.